Jorhaa'yaim

Zasadniczo siedząc na swoich studiach (archeologia), miałam okazję nasłuchać się o różnych kulturach, gdzie nie raz łapałam się na myśli "ty! to przecież jak Mando!"... stąd pojawiło się moje zainteresowanie różnymi elementami, które zaczęły wchodzić w moją wizję kultury. Każdy z nas ma własną wizję mandaloriańskich wojowników, więc oto moje pytanie - jakie kultury przypominają wam Mandalorian?

Dla mnie osobiście, Mandalorianie to mieszanka 3 "składników":

- Scytowie/Sarmaci i względnie innych koczowniczych plemion zamieszkujących stepy Euroazji - jak na koczowników przystało, trudnili się najemnictwem, także najazdami i walką. Byli brutalni, co wypływało z warunków w jakich zostali wychowani, ich sposobu spostrzegania świata i sposobu ich walki (np.: nie zostawiać żywych wrogów za swoimi "plecami"). Zarówno mężczyźni, jak i kobiety szkolono walczyć - w końcu to one musiały bronić dobytku, podczas nieobecności mężczyzn. Ich militarne wyczyny były znane innym ludom, u których budzili strach. Ich zamiłowanie do walki/polowań, czy trofeów wojennych pozostawiło dość mocny odcisk w historii.

- Spartanie - bo choć niecierpię starożytnych Greków, Spartanie imponują walecznością, swoim honorem i męstwem i pogardą dla tchórzy (sławne "wróć z tarczą albo na tarczy").

- Polacy (Słowianie) - bo nasza kultura ma też wiele przymiotów podobnych do Mandalorian. Niekoniecznie piszę teraz o młodszych, "zdegenerowanych" pokoleniach odmóżdżonych dzieciaków, ale patrząc na naszą historię, znalazłoby się dość. Poczucie Honoru naszych przodków, waleczność w walkach (bitwy które zmieniły sytuacje na bardziej ogólnoświatowym zasięgu). To, że przez ponad 100 lat zaborów nie dali sobie "wydrzeć" kultury, języka, czy wartości, pomimo presji zaborców. Zawzięcie w walkach na froncie i w ruchu oporu podczas II WŚ.
(co prawda, Słowiańska kultura, jako całość, nie jest tak dobrze poznana, ale w pewien sposób wydaje się być otoczona tajemniczością, a Mando zawsze wydawali mi się tacy [zanim KT się pojawiła...])

A jakie Wy macie propozycje?

Heh, swego czasu chyba coś na ten temat robiłam, w jakiejś niesławnej prelce na CorusConie Gdzieś mam zdaje się nawet plan, co tam było... Na pewno Spartiaci i na pewno kultura samurajów i bushidō... Wikingowie jeszcze chyba.
.
Stare to były dzieje

Moim zdaniem można tu dorzucić Kozaków zaporoskich. Społeczność ta była zorganizowana na sposób wojskowy, lubili się bić, mieli zróżnicowany skład etniczny i demograficzny, cenili sobie wolność i lubili się bić, a w wolnych chwilach między wojnami urządzali sobie wyprawy łupieżcze na Turków. Jeśli wierzyć też opowieściom pana Pilipiuka to pewne ich wyczyny w służbie Rzeczpospolitej, Cesarstwu Rosyjskiemu, czy po prostu dla siebie samych można podciągnąć pod działanie wojskowych jednostek specjalnych, komandosów.

Można by ten temat(y) rozciągnąć do jakiś większy artykułów:
http://forum.mandayaim.com/viewtopic.php?f=3&t=3&sid=76aac826d4e17ff92110f1a436437cf6

Gajowy napisał(a): można tu dorzucić Kozaków zaporoskich

O kozakach też myślałam, chociaż ich zasadniczo, wielkim, dziwnym skrótem myślowym, upakowałam do kategorii "Polacy" (a przynajmniej ich historii)

A o tamtym temacie wiem, ale chwilowo brak czasu na takie pisanie z mojej strony.

Przy okazji kultury samurajów - tu można byłoby także dodać ninja (shinobi), bo w końcu to tacy "komandosi do wynajęcia" tamtych czasów XD

Pamiętajmy ze Ninja walczyli z ukrycia co z Mandalorianami ma niewiele wspólnego. Ciężko chyba Mandalorian przypisać jednej ziemskiej kulturze bo zawsze coś będzie nie grało. Najprostszy przykład - Ciężko wskazać ziemską kulturę która podbija inne cywilizacje nie dlatego że chce powiększyć swe terytoria ale dlatego ze szuka wyzwań. A to własnie czynili Mandalorianie przez większość swej historii - znajdywali największego sukinkota na podwórku i rzucali się na niego aby dowieść że to oni są największymi sukinkotami na podwórku.

przy ninja to chodziło mi bardziej, że są do wynajęcia i są cholernie dobrzy w rzemiośle wojennym. a inni się boją ich, nawet jak żadnego nie spotkali. po za tym nie zawsze Mando muszą iść "środkiem" do boju ; )

domyślam się, że jedna kultura nie opisze ich - ale ja zasadniczo, słuchając o takowych, to sobie "tworzę" ich wizerunek... i racja, może kultury same nie szły w sposób "skopmy silniejszych, będziemy silniejszymi", ale wiele ludzi z owych kultur miało syndrom tłuc się dla samego tłuczenia (i przy okazji zgarniać co się dało). wikingowie nie mogli umrzeć inaczej, jak w walce, bo nie mogliby iść do "raju".

Spartiaci, jeżeli chodzi o sposób życia młodych.

pieśni spartańskie, których niemniej starannie uczono, sławiły przeważnie poległych za Spartę, lub ganiły tchórzów, przedstawiając nędzę ich życia, oraz zawierały przyrzeczenia mężnej postawy w życiu dojrzałym lub wyrazy dumy z powodu takiego życia już minionego - stosownie do wieku[...]

Później nie tylko w Sparcie, ale i w innych greckich państwach-miastach szkolono oddziały hoplitów, które bardzo chętnie wynajmowała np. Persja, a więc wcale nie taki słaby kraj.

Mi Mandalorianie kojarzą się z Wikingami.
Oczywiście wśród wielu innych kultur można dostrzec podobne cechy i zwyczaje, ale wydaje mi się, że jednak skandynawscy wojownicy są im najbliżsi.
Śmierć w bitwie dla Wikinga, nie tylko znaczyła pójście do raju, co raczej sprawiała, że unikał haniebnego traktowania podeszłych wiekiem ludzi w społeczeństwie Wikingów( uwarunkowane to było sytuacją żywnościową i usankcjonowane wierzeniami).
Zarówno Mandalorianie i Wikingowie wierzyli w życie po śmierci również Wikingowie walczyli honorowo, ciosy zadawano za dnia, a nie z ukrycia, w plecy.
Walczyli głównie z mężczyznami, rzadko zabijali kobiety czy dzieci. Obraz krwiożerczego łupieżcy był raczej tworem propagandy chrześcijańskiej.
Wbrew ogólnym poglądom odczuwali strach przed śmiercią, jednak zarówno wiara w przeznaczenie jak i pójście do Walhalli po śmierci sprawiała, rzadko się cofali przed walką.
Byli ludźmi słownymi, którzy dotrzymywali obietnic, nawet kosztem życia.
Rajdy łupieżcze poza chęcią zdobycia bogactwa była również podyktowana pragnieniem zdobycia nieśmiertelności, którą zapewniały takie cnoty jak honor i sława.

„Ród wymiera,
umiera człowiek,
przemijają dobra i złoto;
dobre imię nie umiera nigdy,
zdobyte dobrym czynem.
Ród wymiera,
umiera człowiek,
przemijają dobro i złoto;
wiem o jednym,
co nie ginie,
sława po naszej śmierci.”

Tworzyli społeczeństwo otwarte i demokratyczne, wyznawali wiele ideałów takich jak honor, prawo, wolność jednostki i jako jedyne społeczeństwo w tym okresie równość kobiet(trochę inaczej widziane niż teraz).
Kobieta mogła sama wybrać sobie męża, zdradę, bicie żony uważano za rzecz haniebną i mogła doprowadzić do rozwodu.
Kobiety mogły posiadać i dziedziczyć majątek. Często też szkoliły się w sztuce wojennej, dzięki czemu w czasie wypraw mężów nie były bezbronne.
W czasie tychże wypraw zstępowały mężczyzn we wszystkich obowiązkach.
Byli też odkrywcami, którzy dotarli do Ameryki Północnej i do Bagdadu.
Dokonywali często rzeczy wydawało by się niemożliwych, jak choćby dopłynięcie do Paryża na drakkarach i złupienie go.

Ja osobiście dałbym mieszankę Wikingów oraz Spartan, z naciskiem na tych pierwszych. Definiować chyba dokładniej nie muszę, bo wszystko było opisane powyżej, a ja się z tym w większości zgadzam.

a Ja przełamie standardy według mnie mandalorianie maja sporo wspólnego z Tatarami w tym przede wszystkim pewne podobieństwa miedzy tatarskim mando'a

Głównie z Polakami - brali udział w wielu wydarzeniach, które miały wpływ na historię świata, jeśli walczyli, to do śmierci. Jako jedne z najwyższych wartości mieli rodzinę, ojczyznę, honor (w różnej kolejności). A teraz są rozproszeni po całym wszechświecie i często nawet nie widzieli swojej ojczyzny. Jednak czują się jakby wielką rodziną, która choć czasem się kłóci, w razie czego stanie ramię w ramię do walki o ojczyznę.

Nigdy o tym nie pomyślałam :O
Zwłaszcza z tym życiem w rozproszeniu to ma bardzo dużo sensu

Cóż, nawet Mando'a ma w większości akcentowanie takie, jak w języku polskim...

(Można się uprzeć i akcentować po szwedzku, co fajnie brzmi, ale oryginalne akcentowanie jest "po polsku" ).

W sumie sarmatyzm jako epoka był bardzo mandaloriański... Do dziś nie wiem czy to dobrze, czy źle.

Słowianie jak najbardziej. Zasady dotyczące klanu (choć w przypadku Słowian raczej plemienia) i rodziny były bardzo podobne, Rodzina to więcej niż krew, w słowiańskiej kulturze jest także to pojęcie, ale także styl życia wykazuje spore podobieństwa.